Μελαγχολία

μίκρυνε η απόσταση, μα το χάσμα
επεκτάθηκε
λες και από μια δέσμη ελπίδας
απατηλής κρατιόταν όλο τον παν
για να μην βυθιστεί κάτω απ'την άμμο και το
χώμα και το κύμα, εκεί που πάνε τα όνειρα να πεθάνουν αφού σε
οβελίσκους
λαξευμένους απ'τη βροχή, σε
ίαμβο γράψουν τα
απομνημονεύματά τους

Θλίψη

Θλίψη... η Θλίψη ήταν μια ξυπόλητη μορφή που στεκόταν στις σκιές των διαδρόμων, κάτω από σκούρα γκρίζα πέπλα μακρυά, κοιτούσε χαμηλά το μαρμάρινο κρύο πάτωμα, και παραμόνευε τις πόρτες των δωματίων να ανοίξουν.